Ακόμα μία καθαρίστρια, η Δ.Κ. από την Πρέβεζα, 50 χρονών και μητέρα 13 παιδιών, με τα 4 από αυτά ανήλικα, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκιση επειδή δήλωσε ως έτος αποφοίτησης του δημοτικού το 1980, ενώ εκείνη αποφοίτησε το 1981 ώστε να μπορέσει να δουλέψει στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων στη θέση κατώτερου ή κατώτατου προσωπικού. Το δικαστήριο έγινε το 2017, ερήμην της κατηγορούμενης, αφού αυτή απουσίαζε για λόγους υγείας και έγινε έφεση που εκδικάζεται στις 5 Μαρτίου του 2019.
Όπως όρισε το δικαστήριο, η Δ.Κ. διέπραξε το κακούργημα της «ψευδούς υπεύθυνης δήλωσης» και «πλαστογραφίας μετά χρήσεως, με σκοπό κέρδους και ζημία τρίτου».
«πλαστογραφία μετά χρήσεως»
Η γραφειοκρατία και η δικαστική εξουσία εκπληρώνουν τον ταξικό τους ρόλο όταν διαιωνίζουν την οικονομική ανισότητα και νομιμοποιούν την εκμετάλλευση. Με το πρόσχημα του νόμου και της γραφειοκρατικής διαδικασίας, το δικαστικό σύστημα δεν χρειάζεται να απολογηθεί για τις αποφάσεις του, ακόμα και αν αυτές είναι παράλογες και άδικες.
Έτσι χαρακτηρίζεται κακούργημα η αλλαγή κατά ένα έτος του απολυτηρίου, ώστε η Δ.Κ. να πληροί τις συνθήκες της προκήρυξης. Χωρίς λοιπόν την χρήση της λογικής, για το κατά πόσο είναι αναγκαίο ένα απολυτήριο δημοτικού ώστε να δουλέψεις ως καθαρίστρια και πόσο σημαντικό είναι αν το πήρες το 80 ή το 81 οι δικαστές ακολουθούν τυφλά την γραφειοκρατία μοιράζοντας με τόση ευκολία από τη μαλακή τους καρέκλα κακουργήματα και ποινές.
Την ευκολία την έχουν όμως μόνο όταν κάτω από το σφυράκι τους διακυβεύεται η μοίρα ενός αδύναμου ενώ βαράει πιο μαλακά και πιο διστακτικά το σφυράκι, όταν μπροστά τους βρίσκονται μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, αρχιπαπάδες, αρχιναρκέμποροι και άλλων ειδών ανθρωποειδή κουφάρια γεμάτα ευρώ.
«ζημία τρίτου»
Ακόμα ένας τρόπος συντήρησης της οικονομικής ανισότητας είναι η δημιουργία ανταγωνιστικών σχέσεων στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, παραμερίζοντας το κοινό συμφέρον και δημιουργώντας ατομικιστικές συνειδήσεις. Η απόφαση του δικαστηρίου πως υπήρξε ζημία τρίτου είναι η συμβολή της δικαστικής εξουσίας στο φαινόμενο αυτό. Καταδικάζει λοιπόν την Δ.Κ. με την πρόφαση πως καταχράστηκε την προκήρυξη του δημοσίου και έκλεψε την δουλειά από κάποιον απρόσωπο και υποθετικό τρίτο, καθιστώντας παράνομη την εργασία της, ενώ το νόμιμο θα ήταν η Δ.Κ. να αποδεχθεί τη μοίρα της ως άνεργη μητέρα 13 παιδιών.
«με σκοπό κέρδους»
Το δικαστήριο βάφτισε «κέρδος» την προσπάθεια της Δ.Κ. να επιβιώσει. Τον μισθό, δηλαδή, που δούλεψε για το πόστο της καθαρίστριας. Ο ορισμός του κέρδους από το δικαστήριο φανερώνει την ταξική φύση της δικαιοσύνης, που ως εργαλείο του καπιταλισμού χρησιμοποιείται για να διαιωνίσει την οικονομική ανισότητα και να εξοντώσει και να βάλει τους αδύναμους στην «θέση» τους.
Φυσικά, όταν στην βάση του νομικού μας συστήματος βρίσκεται η προστασία της ιδιοκτησίας, οι μη έχοντες, βρίσκονται στο έλεος των δικαστών και δικαστικών διαδικασιών και πάντα στη μειονεκτική θέση της υπεράσπισης του εαυτού τους μέσα σε αυτό το σύστημα που γέρνει εναντίων τους. Αν και η δικαστική εξουσία ορίζει ως υπέρτατο αγαθό την ανθρώπινη ζωή, το ίδιο το σύστημά της την αντιμετωπίζει και αυτήν σαν ιδιωτική περιουσία· χωρίς δηλαδή να δίνεται σημασία στην ελευθερία και την ποιότητα της ζωής, παρά μόνο αν το άτομο την κατέχει, όπως μπορεί να κατέχει έναν καναπέ.
Έτσι, η επιβίωση των 2 εργατριών (της Δ.Κ. και της καθαρίστριας από τον βόλο που καταδικάστηκε τον Νοέμβριο του 2018) βαφτίζεται κερδοσκοπία, μετατρέπεται σε αδίκημα και κακούργημα και τιμωρείται από ίδιο σύστημα που γεννάει και συντηρεί την οικονομική ανισότητα, τις σχέσεις εκμετάλλευσης, και μετατρέπει παράλληλα την προσπάθεια επιβίωσης και διαφυγής από την φτώχεια παράνομη.
Leave a Reply