Ας μιλήσουμε για την ανομία λοιπόν…
Σε μια προσπάθεια να κάνει πράξη τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, η παρούσα κυβέρνηση των “αρίστων” (αυτή η έρμη η αριστεία, που αν ήταν άνθρωπος ενδέχεται και να είχε αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας) παίζει το χαρτί του δόγματος της μηδενικής ανοχής και αυτό του νόμου και της τάξης. Η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο. Στην κανονικότητα τους, λοιπόν, ἐν ἀρχῇ ἦν ο νόμος. Αρχικά, ζήσαμε το σίριαλ τόσο με την συνταγματική αναθεώρηση, όσο και κυρίως με τις αλλαγές του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας. Ευκολότερες παραγραφές των εγκλημάτων λευκού κολάρου, σχεδόν ακαταδίωκτο τραπεζικών και οικονομικών στελεχών, πλήρη αλλαγή νομικού πλαισίου αναφορικά με τον συνδικαλισμό και τις απεργίες προς διευκόλυνση της “ανάπτυξης” φυσικά, καταψήφιση της συνταγματικής απαγόρευσης των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου, σαρωτικές αλλαγές σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, δυσανάλογες ποινές για εγκλήματα που σχετίζονται με την “τάξη” και την “διασάλευση” της, καθώς και με τους αγώνες των από τα κάτω. Βέβαια, οι δικές μας διεκδικήσεις και πρακτικές δεν ορίζονται από τους τρόπους με τους οποίους το σύστημα κάθε φορά αναδιπλώνεται και αναδιαρθρώνεται. Οι δικές μας ανάγκες και αγώνες, δεν περιορίζονται σε νομικές παραχωρήσεις, οι δικοί μας αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, αλλά δίκαιοι. Θεωρούμε παρόλα αυτά, όλα τα παραπάνω ενδεικτικά για την παρούσα συγκυρία και τους τρόπους με τους οποίους γίνεται πράξη, αυτή τη φορά, η συντηρητική στροφή και ο κοινωνικός εκφασισμός.
Η τάξη λοιπόν, επιτυγχάνεται με αθρόες προσλήψεις κάθε είδους αστυνομικών και ανασύσταση ένστολων δολοφονικών ομάδων. Ποιoς όμως είναι αυτός που διασαλεύει την τάξη; Μα φυσικά ο Άλλος. Δηλαδή, από τη μία, οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες και μετανάστριες που έχουν την ατυχία να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε αυτό το μέρος του πλανήτη. Και από την άλλη πλευρά, ο εσωτερικός εχθρός: οι ανήλικοι που βλέπουν το “Joker”, όσες διασκεδάζουν με ηλεκτρονική μουσική, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που εργάζονται – όταν κι αν εργάζονται – μες στην επισφάλεια, όσοι κατοικούν/συχνάζουν σε συγκεκριμένη συνοικία του κέντρου της Αθήνας, οι αναρχικές και οι καταληψίες. Σε αυτό το συνονθύλευμα έρχονται να προστεθούν αθωώσεις βασανιστών και αποφυλακίσεις των μπάτσων δολοφόνων του Αλέξη Γρηγορόπουλου, την ίδια στιγμή που προφυλακίζουν εκδικητικά συντρόφους για την αγωνιστική τους δράση, ξυλοδαρμοί, απειλές με βιασμούς και χούντες, εξευτελισμοί και ξεγυμνώματα από τα ΜΑΤ, παρακολουθήσεις συντρόφων/ισσων, στέρηση του ΑΜΚΑ και γενικά ένα ανελέητο κυνήγι μεταναστών/τριων και τέλος εκκενώσεις και επιθέσεις σε καταλήψεις.
Οι καταλήψεις, αυτή η μάστιγα! Για όλα τα δεινά αυτού του κόσμου φταίνε οι καταλήψεις. Η επίθεση στους κατειλημμένους χώρους αποτελεί βασική συνιστώσα στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου για την εκμηδένιση του εσωτερικού εχθρού. Πίσω από το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη περί αυτο-εκκένωσης των καταλήψεων μπορεί να δει κανείς, εκτός από το μαστίγιο της καταστολής, το καρότο της απο-ριζοσπαστικοποίησης των κατειλημμένων ως κέντρων αγώνα, ως νησίδων ελευθερίας, ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος και παράλληλα να “λειάνει” και εντέλει να ενσωματώσει αυτό το κίνημα, καθιστώντας το ακίνδυνο. Και όπου αυτό δεν καταστεί εφικτό, να κατασταλεί βίαια.
Αμέλησαν, βέβαια, να σκεφτούν ότι οι καταλήψεις μας είναι κάτι παραπάνω από απλά ντουβάρια τα οποία έχουμε κρατήσει όρθια με κόπο και χρόνο. Είναι κτήρια που αφήνονταν να ρημάζουν, στα οποία δώσαμε εκ νέου ζωή και τα καταστήσαμε κοινωνικά αξιοποιήσιμα και χρήσιμα για τις ανάγκες μας. Στα εδάφη των καταλήψεων, με τις αυτοοργανωμένες πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις συνελεύσεις, τις δανειστικές βιβλιοθήκες, τις συζητήσεις και τα μαθήματα, τις συλλογικές κουζίνες, τις δράσεις και τις δραστηριότητες ανθίζουν ιδέες, συντροφικές σχέσεις ισοτιμίας και αλληλεγγύης, μακριά από τις λογικές του κέρδους, της κανονικότητας και της κουλτούρας της ιδιοκτησίας, κόντρα στις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι καταλήψεις, πέρα από ντουβάρια, είναι και ο κόσμος τους, όλες αυτές που ασφυκτιούν μέσα στα στενά όρια τις κανονικότητας, όλοι αυτοί που αντιμετωπίζονται από την κυριαρχία ως αναλώσιμοι και περισσευούμενοι, και μέσα σε αυτές χτίζουν και βλέπουν τον εαυτό τους στην κατεύθυνση μιας διαφορετικής αφήγησης για την ζωή. Στις καταλήψεις μας υπάρχουμε, δημιουργούμε, συζητάμε, κατοικούμε και τρώμε όλες και όλοι μαζί και ταυτόχρονα οργανωνόμαστε ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, το σεξισμό, το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Οι καταλήψεις είναι εφαλτήρια αγώνων, αποτελούν ανάχωμα και χώρους αντίστασης στην υποτίμηση των ζωών μας. Στα δικά μας μέρη, σε μία πραγματικότητα σαν αυτή της Κέρκυρας, όπου μετά μανίας επιθυμούν κάποιοι να την παγιώσουν ως μια αποστειρωμένη πόλη-βιτρίνα φιλόξενη για τουρίστες, αλλά όχι για τους κάθε λογής “ανεπιθύμητους” (βλ. Ρομά, μετανάστες/τριες κτλ), στην Κέρκυρα που όλα περιστρέφονται γύρω από τον τουρισμό και το κέρδος, στην Κέρκυρα όπου άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το νησί λυγίζοντας κάτω από το βάρος του κόστους ζωής, στην Κέρκυρα της ακραίας εκμετάλλευσης, των άθλιων εργασιακών συνθηκών και συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων στα ξενοδοχεία και τις λοιπές τουριστικές επιχειρήσεις, στην Κέρκυρα των εξώσεων, των αδιανόητα υψηλών ενοικίων και της αυθαιρεσίας των ιδιοκτητών και σπιτονοικοκύρηδων, οι καταλήψεις αποτελούν ζωντανό παράδειγμα του ότι το σύνθημα “Όλα μας ανήκουν γιατί όλα είναι κλεμμένα κατάληψη σε βίλες και εγκαταλελειμμένα” είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και εξαιρετικά αναγκαίο.
10, 100, 1000ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!
Leave a Reply