Κείμενο του Αντιφασιστικού Συντονισμού

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Φέτος συμπληρώνονται εφτά χρόνια από την ενορχηστρωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, την οποία πραγμάτωσαν σε αγαστή συνεργασία τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου της χρυσής αυγής, με τους πραίτορες της εξουσίας τους μπάτσους. Φέτος αντίστοιχα φτάνει σε τέλος και η δίκη της χρυσής αυγής, με την ετυμηγορία να είναι να βγει στις 7 Οκτώβρη. Μια απόφαση η οποία έχει μεν την βαρύτητα της αλλά δεν είναι ο τροχιοδείκτης για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ο φασισμός. Οποιαδήποτε και να είναι η απόφαση του δικαστηρίου, εμείς θα συνεχίζουμε να μαχόμαστε ενάντια στον φασισμό, σε ότι τον γεννά και σε ότι τον θρέφει.

Είναι γεγονός άλλωστε ότι είναι δικό μας χρέος ως εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευόμενες να τσακίσουμε το τέρας του φασισμού, θέτοντας παράλληλα τα όπλα της πολεμικής μας, τόσο στο κράτος όσο και στο κεφάλαιο, που γεννούν τον φασισμό ως μια ιστορική τους αναγκαιότητα, αυτή της δικής τους απρόσκοπτης αναπαραγωγής. Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα, η χρυσή αυγή δεν είναι ο μοναδικός εχθρός της αγωνιζόμενης κοινωνικής βάσης. Η σίγουρη πλέον διάσπαση της επίσης δεν σημαίνει ότι οι αγώνες ενάντια στον φασισμό θα σιγήσουν. Πολυάριθμες ομαδοποιήσεις συγκροτούνται, καινούρια φασιστικά μορφώματα με ‘δρομίσια’ λογική προσπαθούν να υπάρξουν. Όλα αυτά σε ένα ρευστό σκηνικό ανασυγκρότησης του αστικού μπλόκ, με τον εθνικισμό να βρίσκεται σε έξαρση, τις σειρήνες του μιλιταρισμού να προβάρουν πολεμοχαρής ιαχές, ενάντια στον “αιώνιο εχθρό της Ελλάδας, τους Τούρκους”, τους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς να δημιουργούν πολιτική ατζέντα. Με ένα εθνικό κορμό εν τέλει, ο οποίος ως περιφερόμενος θίασος, σηκώνεται για πρώτη φορά από την ασφάλεια του μικρόκοσμού του, μόνο για να μπλοκάρει πούλμαν με ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, να διαδηλώσει ενάντια στο ‘σχέδιο αλλοτρίωσης του αναλλοίωτου πολιτισμού του, που επιχειρείται μέσω της χρήσης μάσκας’, για να διαδηλώσει για εθνικά κουρελόπανα και Μακεδονίες. Ένας εθνικός κορμός που στο ίδιο κλαδί του απαγκιάζουν αφέντες μαζί με δούλους.

Παράλληλα με όλα αυτά, όλο και πιο επιθετικές γίνονται οι κρατικές προσταγές, περνώντας τα χέρια τους, γύρω από τους από τα κάτω της κοινωνίας, σε μια κίνηση ασφυξίας των τελευταίων. Αυταρχικοποίηση, βία, συλλήψεις, διώξεις,θεαματικές εκκενώσεις καταλήψεων, αντεργατικοί νόμοι, καταλήστευση του φυσικού πλούτου, στίβαγμα μεταναστών και μεταναστριών στις σύγχρονες δημοκρατικές Τρεμπλίνκες, εργατικά ατυχήματα, απαξίωση της ζωής απλά και μόνο για περισσότερα κέρδη. Προσπάθειες να μετατραπεί η κοινωνία σε μια απέραντη έρημο. Ο δικός μας αγώνας ως εκ τούτου, ενώ είναι αντιφασιστικός παράλληλα είναι αντικρατικός και αντικαπιταλιστικός. Είναι αγώνας ο οποίος στέκεται εχθρικά απέναντι σε οποιονδήποτε κίβδηλο διαχωρισμό, ο μόνος σκοπός του οποίου είναι να

διαιρεί την κοινωνική βάση και να ενδυναμώνει τις προσταγές της κυριαρχίας, είτε αυτές έρχονται απειλητικά κατά πάνω μας με μαχαίρι είτε με νόμους.

Καμία αστική δικαιοσύνη δεν θα είναι ποτέ αρμόδια να μιλήσει για τον Φύσσα, τον Zifle, τον Λουκμάν, τους εκτοπισμένους, τους στα σύνορα διαμελισμένους, για τα παιδικά πρόσωπα που βίαια μεγαλώνουν, για όλους τους δολοφονημένους της τάξης μας, για όλους τους νεκρούς του κοινωνικού πολέμου. Εμείς μονάχα θα μιλήσουμε για όλους αυτούς, εμείς θα αποδώσουμε την δικαιοσύνη που αξίζει σε όλους τους δήμιους της ζωής, στους δολοφόνους της ελευθερίας. Όσο για εκείνους που σιωπούν μπροστά στον κανιβαλισμό, ας θυμούνται ότι η σιωπή αυτή είναι το κανίσκι στην βαρβαρότητα. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μια κοινωνική ευθύνη, ένας αναγκαίος αγώνας που κάθε φορά που δίνεται κρατάει ανοιχτά τα περάσματα προς την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Ένας αγώνας που οφείλει να αντιπαρατεθεί στις πολλαπλές διαιρέσεις που δημιουργεί ο φασισμός. Να τσακίσουμε το κτήνος του φασισμού στις συνειδήσεις του κόσμου, να του επιτεθούμε σε κάθε κοινωνική του έκφραση, να αποδομήσουμε κάθε ψεύτικο ιδεολόγημα του. Να επιτεθούμε στην λήθη της μνήμης μέσα από αγώνες, να υπερασπίσουμε ως δικούς μας όλους και όλες εκείνες, ανεξάρτητα από το αν γνωρίζουμε τα ονόματα τους, που δεν είναι πλέον δίπλα μας, όχι ως ήρωες αλλά ως ζωντανούς. Να πριονίσουμε κάθε κλαδί του εθνικού κορμού και στη θέση του να σπείρουμε καρπούς ελευθερίας,αλληλεγγύης, ισότητας. Μέχρι τον οριστικό αφανισμό του φασισμού.