[Púrrpures] Κείμενο για το περιστατικό που συνέβη με το σκηνοθέτη στη Θεσσαλονίκη

Για το περιστατικό που συνέβη με το σκηνοθέτη στη Θεσσαλονίκη.

---

Στις 12 Νοεμβρίου 2020 δημοσιεύθηκε στην σελίδα Anarchically Queerect¹ μία καταγγελία για τον σκηνοθέτη Κώστα Conie Ισαακίδη, κάτοικο της Θεσσαλονίκης. Ο άνδρας αυτός, είχε γράψει στο παρελθόν μία θεατρική παράσταση που αφορά τη σχέση μεταξύ δύο λεσβιών γυναικών, που μέχρι πρότινος ανέβαινε ως μονόλογος. Θέλοντας να “πραγματοποιήσει το όραμά του” προσέλαβε δύο γυναίκες ηθοποιούς. Επέμεινε στην “καύλα” που θέλει να βγάζει το έργο του παροτρύνοντας τις ηθοποιούς να έχουν σεξουαλική επαφή (χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη σκηνή στην παράσταση) με αποτέλεσμα την έντονη αμηχανία μεταξύ τους, διότι για κάθε ζέσταμα πιέζονταν να κάνουν σεξ. Ύστερα από συνεχείς επισημάνσεις της δυσαρέσκειας τους, ο σκηνοθέτης άρχισε την αντεπίθεση με υποτιμητικά σχόλια, χλευασμό, απειλές απόλυσης και αντικατάστασης τους. Η μία εκ των δύο ανέφερε το γεγονός στην ομάδα που συμμετέχει και σκηνοθετεί ο K.C. Ισαακίδης και έλαβε κυρίως σιωπή από τα μέλη της ομάδας και μάλιστα εκδιώχθηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

Δεν είναι πρωτοφανές ένα συμβάν στο οποίο το γυναικείο σώμα αντικειμενικοποιείται και με πρόσχημα τον ελεύθερο χώρο της τέχνης η γυναίκα χρησιμοποιείται με τρόπους που αποσκοπούν καθαρά και μόνο στην ηδονοβλεψία. Στο “όνομα της τέχνης” πίστεψε πως μπορούσε να ασκήσει την εξουσία που έχει ως σκηνοθέτης (και ως άνδρας) πάνω στα κορμιά των ηθοποιών του, με το πρόσχημα της “καύλας” που τόσο πολύ ποθούσε για το έργο. Η πατριαρχία είναι ένα σύστημα που τρέφει τέτοιες συμπεριφορές και μάλιστα τις επικροτεί. Η τέχνη σαν καθρέφτης δείχνει τον τρόπο με τον οποίο το ασυνείδητο της πατριαρχικής κοινωνίας έχει δομήσει την μορφή της, αλλά και την ίδια την πραγματικότητα. Σε πολλές περιπτώσεις η γυναίκα, όπως και το σώμα της, σεξουαλικοποιείται και δαιμονοποιείται. Η απεικόνιση της πολλές φορές είναι “ρηχή”, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η ίδια ως άνθρωπος και υποκείμενο, διαστρεβλώνοντας έτσι την πραγματικότητα και προβάλλοντας πάνω στην γυναίκα και μέσα από αυτήν φαντασιώσεις άλλων. Οι φαντασιώσεις των ανδρών μπορούν να ικανοποιούνται με οποιοδήποτε μέσο χωρίς φυσικά να ερωτάται η γυναίκα και να μην προβάλει αντίσταση με κανέναν τρόπο.

Ο Κώστας Conie Ισαακίδης ένας cis straight άντρας, μιλάει για την γυναικεία σεξουαλικότητα ορίζοντας την μέσα από δικές του φαντασιώσεις. Όταν οι ηθοποιοί αρνήθηκαν να συμμετέχουν πια σε αυτές, ξεκίνησαν οι απειλές. Αυτή η χειριστική αντιμετώπιση είναι άλλη μία υποδήλωση της άποψης που έχουν δημιουργήσει πολλοί άντρες σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές και λοιποί του συγκεκριμένου χώρου για τον εαυτό τους. Έχουν, δηλαδή, την ψευδαίσθηση ότι είναι σε θέση να παρουσιάσουν τον λεσβιακό έρωτα και τις σχέσεις μεταξύ των γυναικών χωρίς να έχουν κάποιο αντίστοιχο βίωμα αλλά και χωρίς καμία διάθεση να ακούσουν το ίδιο το βίωμα. Αυτό έχει ως συνέπεια να φετιχοποιούνται καταστάσεις οι οποίες να έχουν διαφορετική σημασία για τις γυναίκες που τις βιώνουν ή να παρουσιάζονται οι σεξουαλικές τους επαφές υπό το πρίσμα του ανδρικού βλέμματος. Οι γυναίκες ηθοποιοί δηλαδή, να καταλήγουν να κάνουν αυτά που θα ήθελε να δει ένας άντρας στα πλαίσια της σεξουαλικής του φαντασίωσης και όχι αυτά που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Ο σκηνοθέτης θεωρεί πως με αυτή του την ιδιότητα έχει την εξουσία να κατευθύνει με όποιον τρόπο αυτός θέλει μια θεατρική παράσταση, ανεξάρτητα από το πως νιώθουν οι πρωταγωνίστριες με αυτό. Με αυτούσιες φράσεις που χρησιμοποίησε όπως “το έργο θα είναι σκληρό”, ” πρέπει να βγάζει καύλα και έκσταση”, κρύβεται πίσω από τον μανδύα της “ελευθερίας στην τέχνη”, τής “τέχνης χωρίς ταμπού” , που στην πραγματικότητα είναι απλά η φαντασίωση του. Το ότι επειδή δεν ντρέπεται να ζητήσει κάτι επειδή τον καυλώνει δεν σημαίνει ότι δεν έχει ταμπού. Αντιθέτως, δεν του καίγεται καρφί για το ποια είναι η αλήθεια των ανθρώπων των οποίων θέλει να εκφράσει το βίωμα και την “καύλα”. Η γυναίκα ως καλλιτέχνιδα μπορεί πολλές φορές να παραγκωνιστεί, να μην ακουστεί όπως ο άντρας καλλιτέχνης. Ο μισογυνισμός και σεξισμός που υπάρχει στην τέχνη, εμφανίζεται συχνά, είτε μέσα από το έργο, είτε μέσα από την διαδικασία της δημιουργίας. Στην προκειμένη, η γυναίκα συνδημιουργός όχι μόνο δεν ακούστηκε αλλά επειδή έφερε αντίρρηση, απειλήθηκε με απόλυση από έναν άντρα ο οποίος εκμεταλλευόμενος την “ισχυρή” του θέση ως σκηνοθέτης και άντρας στην κοινωνία χρησιμοποιούσε τα σώματα των δύο γυναικών με πρόφαση την τέχνη για δική του ικανοποίηση. Αυτό δείχνει εξουσιαστικές και χειραγωγικές συμπεριφορές που σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεκτές. Ας μάθει λοιπόν, πως στην τέχνη μπορεί να υπάρχει ελευθερία μόνο με την προϋπόθεση ότι υπάρχει συναίνεση και ίδια αντιμετώπιση από όλες και όλους τους συντελεστές και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ίδιο τους το σώμα. Η πατριαρχία και ο μανδύας της ελευθεριακότητας στην τέχνη επιτρέπουν με χειριστικές συμπεριφορές (“εγώ μακάρι να ήμουν στην θέση σας και εσείς γκρινιάζετε”) και απειλές όπως “περιμένουν πολλές για αυτόν τον ρόλο”, την εξουσία και την εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος και της γυναικείας σεξουαλικότητας.

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΦΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.

Φεμινιστική Ομάδα Púrrpures