Στις 25 Νοέμβρη συμπληρώθηκαν δυο χρόνια τότε που ο Petrit Zifle, μετανάστης εργάτης γης, πέφτει νεκρός από τα πυρά του νεοναζί και μέλους της χρυσής αυγής Κέρκυρας, Δημήτρη Κουρή. Το φονικό έλαβε χώρα στα Δραγωτινά Λευκίμμης. Σκοπός του παρόντος κειμένου δεν είναι να κινείται γύρω από τον ταξικό μας αδερφό, Zifle αλλά να πάρει αφορμή από την φασιστική δολοφονία και να μιλήσει εκ νέου για την αναγκαιότητα συνέχισης στο σήμερα, του αντιφασιστικού αγώνα.
Ζούμε σε μέρες, κατά τις οποίες η χρυσή αυγή καταδικάστηκε από την αστική δικαιοσύνη. Σκοπός μας δεν είναι να μιλήσουμε για το αποτέλεσμα της δίκης αλλά για κινδύνους που ελλοχεύει για την κοινωνική βάση, η καταδίκη των φασιστών. Από την μία το κράτος εμφανίζεται ως εγγυητής, χτυπάει παροδικά το ένα ‘ άκρο’ με σκοπό να χτυπήσει ακόμα πιο λυσσαλέα, το άλλο κατά την δική του αντίληψη ‘ άκρο’, το οποίο δεν είναι άλλο από τον κόσμο του αγώνα. Συνολικά θα χτυπηθούν όσοι και όσες αγωνίζονται, από όποιο μετερίζι, όσοι και όσες δεν προθυμοποιούνται να μείνουν άπραγοι, μπροστά στην λεηλάτηση της ζωής τους. Παράλληλα υπάρχει ένας ακόμη υπαρκτός κίνδυνος. Μετά την καταδίκη της χρυσής αυγής, διαμορφώνεται μια αντίληψη μέσα στην κοινωνία, ότι το τέρας του φασισμού πέθανε. Φευ! Η καταδικαστική απόφαση των νεοναζί, στο πολιτικό πλαίσιο λειτούργησε στην ουσία ως πλυντήριο για τους φασίστες, οι οποίοι σε βάθος χρόνου( όχι μακρινό κατά την γνώμη μας) θα βγουν ενδυναμωμένοι από αυτό. Όχι ως χρυσή αυγή, μα ως αντίληψη, ανεξάρτητα από το που θα διοχετευθούν. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι στην δίκη της χρυσής αυγής, δεν καταδικαστικέ ο φασισμός πολιτικά, αντίθετα η καταδίκη προήλθε από μια μεγάλη σειρά ποινικών αδικημάτων που βάραιναν τους φασίστες. Στην ουσία καταδικάστηκε μια φασιστική οργάνωση με ποινικά κριτήρια. Το πρόβλημα του φασισμού άλλωστε ούτε ξεκινούσε ούτε τελείωνε στους χρυσαυγίτες. Και αν κάτι μένει ως νίκη από την ημέρα στο εφετείο, είναι οι χιλιάδες αντιφασιστικών δυνάμεων έξω από αυτό.
Επειδή όμως με την καταδίκης των νεοναζί τίποτα δεν τελείωσε, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο αντιφασιστικός αγώνας παραμένει επίκαιρος, αναγκαίος και επιτακτικός. Κατά την δική μας αντίληψη ο αντιφασιστικός αγώνας θα πρέπει να είναι αγώνας συνολικά απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Τα μέτωπα είναι δεκάδες. Από την μία καινούριες φασιστικές ομαδοποιήσεις και οργανώσεις κάνουν την εμφάνιση τους και επιδιώκουν να συγκροτηθούν ως κίνημα, θέλοντας να κρατήσουν μια πιο ‘δρομίσια ’αντίληψη μολύνοντας τον κοινωνικό ιστό με τον ζόφο των ιδεολογημάτων τους. Παράλληλα με αυτό υπάρχει ένα κράτος το οποίο είναι ένα κράμα νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς. Το κεφάλαιο με τη σειρά του συνεχίζει απρόσκοπτα την κερδοφορία του. Δεν θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα γεγονότα, για αυτό θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες, σαν ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που το ζει στην πέτσα του ο κόσμος του αγώνα, οι εκμεταλλευόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, η νέα εργατική βάρδια, η κοινωνική βάση, ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια που από την κυριαρχία κρίνονται ως πλεονάζοντα.
Δικό μας χρέος είναι να συνεχίσουμε τον αντιφασιστικό αγώνα, με παράλληλη διαρκή και πολύμορφη πάλη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Να δράσουμε σε κάθε τομέα του κοινωνικού και με λόγια και πράξεις να αποδομήσουμε τα φασιστικά ιδεολογήματα στις συνειδήσεις του κόσμου, να φτιάξουμε αντιφασιστικούς πυρήνες σε χωριά και πόλεις, να μην αφήσουμε καμία προλεταριακή και λαϊκή γειτονία να γίνει βορά σε όσα κράτος και παρακράτος προστάζουν. Να γεμίσει ο τόπος από τη ζωή που ο αγώνας προτάσσει. Να μην παραδοθεί κανένας Petrit, κανένας Φύσσας, Λουκμάν, κανένας νεκρός της τάξης μας στη λήθη.
Να γίνουν οι σημερινοί μας αγώνες το πρόπλασμα μιας άλλης κοινωνίας. Χειραφετημένης, αλληλέγγυας, αυτοοργανωμένης και ισότιμης.
Να συντρίψουμε τον φασισμό, το κράτος και το κεφάλαιο.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Leave a Reply