****Στην ηλικία των 18 είχα το πρώτο μου επεισόδιο παροξυσμικής υπερκοιλιακής ταχυκαρδίας. Έκτοτε πάσχω από τη συγκεκριμένη πάθηση, για αρκετά χρόνια έκανα θεραπεία με χάπια. Από τα 18 μου έως σήμερα μου έχουν συμβεί αρκετά επεισόδια, για 2 εκ των οποίων έχω αναγκαστεί να νοσηλευτώ.
Παρασκευή βράδυ 9/5/2020, η ώρα κοντεύει 12:45 π.μ. και δέχομαι κλήση από φιλικό πρόσωπο, με προσκαλεί στην πλατεία Αγίου Γεωργίου με σκοπό να ιδωθούμε καθώς λόγω των μέτρων περιορισμού τους προηγούμενους μήνες δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Δίχως να το πολυσκεφτώ παίρνω γάντια, μάσκα και κατευθύνομαι προς την πλατεία, άλλωστε η βραδινή πλήξη στο σπίτι είχε καταντήσει αφόρητη τις τελευταίες εβδομάδες. Κατά τις 01:00 φτάνω στην πλατεία και βρίσκω επιτέλους τον φίλο μου. Καθίσαμε μαζί, λίγο πιο έξω από την πλατεία στην συμβολή με την οδό Ύδρας ώστε να κρατήσουμε μια απόσταση ασφαλείας από τον υπόλοιπο κόσμο της πλατείας. Η σκέψη να βρεθούμε σε ένα σπίτι είχε αποκλειστεί εξαρχής από το μυαλό, οι συνθήκες εγκλεισμού λόγο των μέτρων του κορωνοϊού αλλά και του δυστοπικού περιβάλλοντος του κέντρου της Αθήνας μου δημιουργούσαν την ανάγκη να βρω έστω και μια κοιτίδα πρασίνου.
Στην πλατεία βρισκόταν ήδη αρκετός κόσμος διάσπαρτος που καθόταν με την παρέα του πίνοντας μπύρες και απολαμβάνοντας τη μικρή όαση που βρίσκεται στην Κυψέλη. Ο κόσμος που αντίκρισα δεν φορούσε αθλητικά παπούτσια, φόρμα άθλησης αλλά ούτε είχε καλυμμένο το πρόσωπό του περιμένοντας κάποια επανάσταση. Τουναντίον, ο κόσμος που αντίκρισα ήταν της διπλανής πόρτας (κυριολεκτικά), αντίκρισα γείτονες και γνώριμα πρόσωπα της περιοχής που απολάμβαναν μια μπύρα με την παρέα τους, στην πλατεία της γειτονιάς.
Είχε φτάσει περίπου 01:30 και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν η ώρα που θα ξεκινήσει ένα μαρτύριο για εμένα και τον υπόλοιπο κόσμο που βρισκόταν πιο δίπλα στην πλατεία.
Ξαφνικά ακούγονται φωνές «παιδιά μπάτσοι». Λίγα δεύτερα μετά, χωρίς να καταλάβει κανείς το πώς και το γιατί , δίχως να έχει προκληθεί φραστική ή άλλη επίθεση από πλευράς κόσμου πέφτουν χημικά και κρότου λάμψης στη μέση της πλατείας. Χωρίς να έχουν περάσει αρκετά λεπτά εμφανίζονται ομάδες ΜΑΤ οι οποίες με γρήγορο βηματισμό και επιθετικά κατευθύνονταν προς τον κόσμο. Την ίδια στιγμή σβήνουν τα φώτα από όλη την πλατεία και ο μόνος ήχος που κυριαρχεί είναι το μαρσάρισμα από τις μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ, οι οποίες δεν φαίνονταν λόγου του σκοταδιού και του καπνού από τα χημικά που έπεσαν.
Εκείνη τη στιγμή επικράτησε πανικός όλος ο κόσμος προσπαθούσε να φύγει από την πλατεία. Εγώ και ο φίλος μου κατευθυνθήκαμε με γρήγορο βηματισμό στην οδό Ιθάκης αφού ήταν ο συντομότερος δρόμος για το σπίτι μου. Ο ήχος του μαρσαρίσματος από τις μηχανές ακουγόταν ολοένα και πιο έντονος, ξαφνικά βλέπω αρκετές μηχανές ΔΕΛΤΑ να με προσπερνάνε. Οι συνοδηγοί των μηχανών είχαν προεκτείνει τα γκλοπ τους και προσπαθούσαν να χτυπήσουν τον κόσμο που κατευθυνόταν προς το σπίτι του. Αυθόρμητα εγώ και ο φίλος μου τρέξαμε αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή χαθήκαμε. Καθώς έφτασα τρέχοντας στην συμβολή Κυψέλης και Κεφαλληνίας αντίκρισα αρκετούς ΔΕΛΤΑ με σταματημένες μηχανές να έχουν εγκλωβίσει κόσμο και να τους χτυπούν άνευ λόγου και αιτίας, αφού κανείς δεν πρόλαβε να καταλάβει τι συνέβαινε ούτε έφερε κάποια αντίσταση. Αφού κατάφερα να φτάσω λίγα μέτρα πιο μακριά, στάθηκα στην οδό Κεφαλληνίας να δω τι γίνεται με τον κόσμο που με τόσο μίσος και βία χτυπούσαν. Αμέσως βλέπω 3-4 μηχανές να κατευθύνονται προς το μέρος μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα, το έβαλα στα πόδια αλλά δεν κατάφερα ποτέ να φτάσω στο σπίτι μου, το οποίο βρίσκεται ένα στενό παραπάνω. Πίσω μου μηχανές, μπροστά μου μηχανές και ξαφνικά νιώθω ένα χτύπημα από πίσω. Ανοίγω τα μάτια, βρίσκομαι κάτω όπου δέχομαι κι άλλα χτυπήματα στον σβέρκο, και ενώ ήμουν ήδη ακινητοποιημένος από αρκετά άτομα της ΔΕΛΤΑ. Επισημαίνω ότι ουδέποτε έφερα κάποια αντίσταση, αλλά ούτε είχα και κάποια προειδοποίηση από πλευράς των ΔΕΛΤΑ, μόνο χτυπήματα.
Την ώρα εκείνη οι παλμοί μου ήταν εξαιρετικά ανεβασμένοι τόσο από το τρέξιμο όσο και από το σοκ που βρισκόμουν. Με δένουν με 2-3 δεματικά και με κατευθύνουν πίσω στην οδό Κυψέλης όπου βρισκόντουσαν κι άλλα ακινητοποιημένα άτομα. Ύστερα από λίγα λεπτά μας στοίβαξαν κάτω και μας έβαλαν μέσα στις κλούβες, μπροστά στη θέα όλων των κατοίκων της γειτονιάς η οποία είχε ξυπνήσει (επίσης βίαια φαντάζομαι, με τόση φασαρία) και βρισκόταν στα μπαλκόνια. Μέσα στην κλούβα που μας μετέφερε στο ΑΤ κυψέλης αντίκρισα φάτσες παραμορφωμένες από το ξύλο και άτομα να λένε ότι έχουν σπάσει τα δόντια τους (η όλη διαδικασία προσαγωγής ήταν γεμάτη τραμπουκισμούς και χλευασμούς, αλλά δυστυχώς το σοκ στο οποίο βρισκόμουν δεν με αφήνει να θυμηθώ λεπτομερώς την κατάσταση).
Στο τμήμα μεταφερθήκαμε συνολικά 20 άτομα, και εκεί βιώσαμε χυδαίες συνθήκες κράτησης. Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο δίχως κανένα μέτρο προστασίας για τον ιό, ούτε καν στις τουαλέτες.
Είχε περάσει κανένα μισάωρο από τη στιγμή που με ακινητοποίησαν βίαια. Ερωτήσεις μας για τον λόγο που βρισκόμασταν εκεί δεν είχαν απάντηση. Αργότερα εμφανίστηκαν 2 δικηγόροι, στις οποίες δεν επέτρεψαν (τραμπούκικα) να βρίσκονται μέσα στο τμήμα και τις οδήγησαν έξω (ταυτόχρονα τραμπούκισαν τον φύλακα του ΑΤ κυψέλης που άφησε τις δικηγόρους να περάσουν).Βρισκόμουν 20-25 λεπτά στο ΑΤ και συνειδητοποιώ ότι οι καρδιακοί παλμοί μου δεν έχουν πέσει καθόλου, κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί μετά από τόση ώρα. Κατάλαβα ότι είχα κάποιο καρδιακό επεισόδιο. Ζήτησα επανειλημμένα είτε να μεταβώ σε κάποιο νοσοκομείο είτε να πάρω τηλέφωνο τον προσωπικό μου γιατρό για βοήθεια, αλλά η απάντηση ήταν πάντα αρνητική. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα ότι θα μπορούσε να συνέβαινε το χειρότερο καθώς τις τελευταίες φορές που μου συνέβη κάτι αντίστοιχο χρειάστηκε να μεταβώ σε νοσοκομείο και να νοσηλευτώ για αρκετές ώρες στην εντατική μέχρι να σταθεροποιηθούν οι παλμοί μου. Στη συνέχεια είπα από μέσα μου ότι «πρέπει να ηρεμήσω αν θέλω να βγω ζωντανός από εδώ μέσα». Ύστερα από περίπου μια ώρα ταχυπαλμίας κατάφερα να σταθεροποιήσω τους παλμούς μου με τις ασκήσεις ανάσας που μου έχει υποδείξει ο γιατρός μου. Τον κόσμο που είχαν βαρέσει βαριά τον είχαν στο κρατητήριο ενώ υπήρχε κόσμος μαζί μας που βγήκε τυχαία εκείνη την ώρα από το σπίτι του με κατεύθυνση κάποιο mini market και είχε χτυπηθεί πολύ άσχημα στο πρόσωπο.
Το όλο μαρτύριο τελείωσε γύρω στις 6:30, αφεθήκαμε κάποιοι/κάποιες ελεύθεροι ενώ εκ των υστέρων ενημερώθηκα ότι για τα άτομα που βρίσκονταν στο κρατητήριο έγινε σύλληψη με το πρόσχημα της «αντίστασης κατά της αρχής» και άλλες κατασκευασμένες κατηγορίες (κάπως έπρεπε να δικαιολογήσουν το τόσο ξύλο που έριξαν σε ανυποψίαστο κόσμο).
Η προσαγωγή μου στο τμήμα ήταν παράνομη από κάθε άποψη
Δημοσιοποιώ το εν λόγω κείμενο θέλοντας να καταδείξω την αλόγιστη και λυσσαλέα επίδειξη βίας των αστυνομικών δυνάμεων, άνευ λόγου και αιτίας. Καμία σύσταση δεν προηγήθηκε από τη στιγμή της επίθεσης, καμία προειδοποίηση αλλά το κυριότερο καμία πρόκληση από πλευράς κόσμου. Λεκτική και σωματική βία κυριάρχησε σε όλα τα στάδια της παραπάνω περιγραφής από τις δυνάμεις καταστολής. Έγινε σύλληψη σε κάτοικους με φτιαχτές κατηγορίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Έγιναν προσαγωγές σε αλληλέγγυο κόσμο που βρέθηκε έξω από την ΓΑΔΑ για συμπαράσταση στους υπόλοιπους προσαχθέντες από την πλατεία. Είναι γεγονός ότι είμαι κάτοικος Κυψέλης και πλέον νιώθω φόβο να κινηθώ ελεύθερα στην ίδια μου τη γειτονιά. Δημοσιοποιώ αυτό το κείμενο διότι κατά τύχη βρίσκομαι ακόμα στη ζωή, κατά τύχη τα χτυπήματα που δέχθηκα δεν βρήκαν πρόσωπο, κατά τύχη δεν είμαι στους συλληφθέντες, κατά τύχη σταθεροποιήθηκαν οι παλμοί μου.
Κατά τύχη δεν με έφαγαν.
Υ.Γ. Οι πλατείες υπάρχουν για τους κατοίκους των γειτονιών και τον κόσμο, για αυτό τον λόγο θα έπρεπε να είναι ελεύθερες. Φαίνεται όμως πως η νέα κανονικότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη εφαρμόζει «μέτρα ανοίγματος» για τα τυπικά, ενώ στην πραγματικότητα προορίζει τις πλατείες αποκλειστικά για τραπεζοκαθίσματα και για θαμώνες καταστημάτων που έχουν λεφτά για να τονώσουν την οικονομία, η οποία από ότι φαίνεται μετρά περισσότερο από ανθρώπινες ζωές. Βιώνουμε μέτρα και καταστάσεις ασύμμετρης καταστολής, μένουμε παρατηρητές σε αυτό το σκηνικό αλλά στην πραγματικότητα καθυστερούμε την ώρα που από παρατηρητής θα μετατραπούμε σε θύμα.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.
ΝΙΚΟΣ Α.
Πηγή: https://apatris.info/kataggelia-prosachthenta-apo-tin-astyn/
Leave a Reply